“We redden ons best”.
Een lach en een traan.
Als mantelzorgmakelaar heb ik intensieve en emotionele gesprekken met een ouder, partner, dochter of zoon van een naaste waarvoor gezorgd wordt. Over hoe het leven is veranderd door de zorg voor en voor degene die de zorg ontvangt.
Hoe lastig het is om je weg te vinden in de zorgjungle. Het valt niet mee alle ballen in de lucht te houden. Het zijn gesprekken met een lach en een traan.
Confronterend.
Deze gesprekken vertaal ik in een intakeverslag waarin ik zo helder mogelijk de hulpvraag /regeltaak formuleer. Voor mij een duidelijke leidraad om mee te werken. Maar voor degene die zorgt en voor degene die de zorg ontvangt is het of ik een spiegel omhoog houd. Een spiegel waarin vanaf een afstand wordt gekeken naar de zorg die met veel liefde wordt gegeven. Die af en toe ingewikkeld, soms zwaar en vaak emotioneel belastend is.
Een veel voorkomende reactie is dat het confronterend is om je verhaal terug te lezen. “Het is net of het over iemand anders gaat”. Of “Als ik het verslag lees voelt het alsof het veel te zwaar is ”.
We redden ons best.
Vervolgens wordt de zwaarte van het zorgen afgezwakt met de woorden: “Ach zo zwaar is het nu ook weer niet. We redden ons best”. (Volgens mij is dat de Groninger nuchterheid).
Maar als ik dan vraag of het niet klopt wat er staat, dan komt er na enige aarzeling toch de bewustwording en erkenning. “Het is wel pittig om te zorgen voor een ander”. Dat de combinatie gezin, baan, sociaal leven en proberen samen te genieten van het leven niet lukt. “Dat hulp heel erg welkom is, omdat de rek eruit is. Dat er behoefte is aan rust, overzicht en af en toe tijd voor jezelf”.
Voor mij ligt er dan de uitdaging om ervoor te zorgen, dat de zwaarte van het zorgen afneemt en de rust weer terug keert. Met uiteindelijk als beloning; “Met jouw hulp redden we ons best”.